NAGISING si Earl sa tindi ng sikat ng araw sa mukha at sa tindi ng sakit ng ulo. Nagulat siya nang makitang nasa bahay na siya. How did he manage to get home? Ngunit mas nagulat siya nang maramdamang wala na siyang saplot sa katawan.
At may kakaiba sa bahay.
Kumunot ang noo niya. Where the hell is his wife?
Napilitan siyang bumangon at nagtimpla ng kape. It’s Saturday. The house was unbearably silent. Tiningnan niya ang lahat ng kuwarto ngunit wala doon ang asawa.
Pinilit niyang inalala ang pangyayari sa nagdaang gabi. At natampal niya ang sariling noo. Dagli niyang kinuha ang cellphone.
“Hello?” anang kabilang linya.
Hindi alam ni Earl kung saan sisimulan ang sasabihin. “I’m sorry about last night.” mahinang usal niya.
“Yeah, you should be.”
“Look, I didn’t mean to take advantage. And I was too drunk. And.. Bianca, I-I–”
“You-you what?” anitong ginaya ang pagka-bulol ng dila niya. Mas lalo siyang nahirapan magsalita.
“About what I did last night.” aniyang napabuntong-hininga.
“Yeah, you’ve been so annoying.”
Kumunot ang noo niya.
“Annoying?”
“Yes, very annoying. You keep on blabbering, I need to go home. My wife’s waiting for me, blah blah blah.”
Lalong tumindi ang pagkakakunot ng noo niya. “You mean–” Biglang nag-flashback ang alaala niya sa nagdaang gabi. So it was her. It was really his wife he made love to last night. That’s why it felt so damn right.
“Buti na lang dumating ang asawa mo. I called her to fetch you. I was so tired last night to drive you home. Hey, something wrong?”
Natigilan siya. Something is definitely wrong. He remembered trying against his will to shout his wife’s name sa pag-aakalang si Bianca ang kaulayaw niya. He called out Bianca’s name.
“I’ve got to go now.” aniya saka pinindot ang end call button.
I need to find my wife.
DAMN IT! Kung naka-ilang mura na siya, hindi niya alam. He can’t find his wife! Pinuntahan niya ito sa Daddy nito ngunit wala ito roon. Tinawagan niya si Elaiza at ilang mga kaibigan nito ngunit hindi nito alam kung nasaan ang asawa niya. Pinuntahan niya ito sa boutique nito ngunit walang sinumang nandoon. He tried every place she used to hang out. He tried every people. Papalubog na ang araw ngunit di pa rin niya matagpuan ang asawa niya.
He’s worried. And he hated that feeling! Hindi niya alam kung saan nagmumula ang damdaming iyon. Buong akala niya’y hindi na siya makakaramdam ng kahit ano.
Why does he feel guilty? Hindi ba iyon ang gusto niya? Ang masaktan ito?
But it wasn’t part of the plan! Anang isang bahagi ng isip. It shouldn’t have happened!
Mabilis niyang pinaandar ang sasakyan. He had to go to the police.
Lulugo-lugo siya nang makalabas sa presinto. Hindi sila magse-search and rescue operation unless 24 hours nang nawawala ang asawa. He knew that already. Ngunit gusto lang niyang magbaka-sakali. Muntik na siyang mapaaway nang magpumilit siya.
This is killing him!
Nagpasya siyang umuwi ng bahay para magbihis. Nagulat siya nang madatnang nakaparada na ang kotse ng asawa. Mabilis niyang ipinarada ang sasakyan saka patakbong tinungo ang elevator.
Pagbukas na pagbukas niya ng pinto nakita niyang nagulat ito at napatingala. Ngunit agad ding nagbaba ng tingin nang makita siya at dagling niligpit ang binasa saka tumayo.
“Where the hell have you been?”
Hindi ito sumagot. Bagkus walang salitang naglakad ito papuntang silid. Mabilis na hinarang niya ang asawa.
Nang tingnan siya nito’y hilam ng luha ang mga mata at nanginginig ang mga labi.
“Please, I don’t wanna talk.” anitong nilampasan siya.
Para siyang itinulos sa kinatatayuan. Pinanood niya itong pumasok sa silid at pagsara nito ng pinto. Gusto niyang habulin ang asawa. Ngunit tila tuod siyang nakatayo sa harap ng pinto. At ayaw man niyang pakinggan, naririnig niya ang impit na paghikbi nito.
NAMUMUGTO ang mga mata ni Veronica kinabukasan. Wala siyang ganang magbukas ng boutique ngunit ano naman ang gagawin niya sa bahay? Magmukmok at mag-iiyak?
Kanina pa niya narinig ang pag-alis ni Earl. Kanina pa niya gustong bumangon ngunit di niya magawa. Kahit anong gawin niya’y hindi niya makuha-kuha ang sakit sa dibdib. Halos iniyak na niya lahat kahapon. Nagpunta siya ng Baguio para lamang ilabas ang lahat ng hinanakit sa dibdib. Ngunit hindi pa rin mawala-wala iyon. Kapag nakikita niya ang asawa’y tila nginangatngat ang sugat sa dibdib niya. Ni di niya mapigilan ang sariling huwag mapa-iyak sa harapan nito.
Dinama niya ang dibdib at tinapik iyon.
You’re strong, Veronica. You have gone through this before. You’ve been through worst. Just keep going. Fight! Pagpapalakas-loob niya.
Huminga siya ng malalim saka tumayo at hinanda ang sarili. Kailangan niyang maging matatag. Hindi titigil ang mundo niya dahil lamang sa pansamantalang pagkalimot ni Earl sa pangalan niya.
Biglang nanubig ang mata nang maalala ulit iyon. Dagli siyang pumasok sa shower at hinayaang tangayin ng tubig ang mga luha niya. She should stop crying. She better stop crying!
Paglabas ng silid ay nagmamadaling naghanda siya ng sariling almusal. Nagulat siya paglingon nang may makitang pulumpong ng bulaklak sa ibabaw ng mesa. Di niya magawang ihakbang ang paa palapit. Naglandas ulit ang luha sa pisngi. The next thing she knew, she was on the floor, gripping her chest, sobbing like a little child.
How long is this torture going to take place?
NAPATITIG si Earl sa mga dokumentong dapat pag-aralan niya ngunit blanko ang pumapasok sa isip. Wala siyang mintindihan at di niya magawang kalmahin ang sarili. Ilang beses niyang tinangkang tawagan ang asawa ngunit di niya itinuloy.
Nakita ba nito ang mga bulaklak? Magiging okay na ba sila mamaya?
Bigla’y napasabunot siya sa sariling buhok. When were they ever okay? Simula’t sapul, hindi maganda ang pakikitungo nila sa isa’t isa. It was just a fake marriage! Why is he so damn worried?
Because what happened was not fake! Sigaw ng utak niya.
Yes, he wanted this. He wanted to see her suffer every single day. Gusto niyang maranasan nito ang lahat ng pait at sakit na naranasan niya noon. He wanted vengeance. Ngunit hindi sa ganitong paraan. He can hurt her in many other ways. He can make their business die, he can start ruining their marriage in the eyes of all people, he can destroy the friendship between their fathers, he can do a lot more to hurt her. But this…This is just out of his plans.
“Lorrie?” aniya sa intercom.
“Yes, Sir.”
“Cancel all my appointments for today. I have something more impotant to do.”
“Sir?” gulat na saad nito.
“You heard me, cancel it all. Rearrange them somewhere this week.” iritadong sabi niya.
“Right away, Sir!” agad na sagot nito.
Binuksan ni Earl ang pinto ng sasakyan ngunit agad nagbago ang isip at isinara ulit iyon. Napatingin siya sa puting rosas na nasa kabilang upuan. Tila nalalanta na iyon.
Kita niya ang asawa mula sa kinapaparadahan ng kotse. Halos kalahating oras na siya roon. Pinapanood ang bawat galaw nito. May kausap itong costumer.
Nang makalabas ang costumer nito’y kinapa niya ang cellphone at idinayal ang numero nito. Nakita niyang tiningnan nito ang cellphone. Nagbago ang ekspresyon ng mukha nito nang makita kung sino ang tumatawag at inilapag ulit iyon. Tinawagan niya ulit. Hindi na nito dinampot ang cellphone. Tinakpan nito ng dalawang palad ang mukha. Napasuntok si Earl sa manibela nang yumugyog ang mga balikat ng asawa’t dali-daling pumasok sa opisina nito.
Pinaandar niya ang sasakyan. Isang tao lang ang naiisip niyang maaring puntahan.
Gabi na nang magpasya si Earl na umuwi ng bahay. Magulong-magulo pa rin ang isip niya. Hindi nakatulong ang pag-uusap nina Bianca. Mas lalo lang nadagdagan ang sakit ng ulo niya.
“You’re in love! I mean, you’re still in love.”
“Love is out of this, Bianca. I’m just guilty. I still hate her, FYI.”
“Why would you feel guilty then? Since when do you start caring about someone you hate? Why would you bother sending her flowers? Why would you cancel your meetings just to see her? And why would you be spending your time here talking to me as if the whole world is upon your shoulders just because your wife doesn’t want to talk to you if you have no feelings for her? You love her, Earl. You can’t lie.”
“Ow, shut up. I came here to ask you what I should do, not how I feel.”
“You should make it up for her, Earl. That is, if you really care for her. You didn’t just wound her ego. You wounded her soul. And that takes time to heal.”
“I know.”
“You know it’s almost unforgivable, right?”
Tumango siya.
“I don’t know where to start.” Napahilamos siya sa mukha.
“Know what, Earl?”
“What.”
“I’ve never seen anyone looking as pathetic as you do. Kaya kahit ilang beses mong sabihin sa akin na wala kang nararamdaman sa asawa mo’y hindi kita mapapaniwalaan. Have you looked at yourself in the mirror lately? You would be the exact picture of the word desperate.”
HINDI na siya nakipagtalo kay Bianca. Napagod na siya sa pakikipag-usap dito. He knew himself well. Galit pa rin siya kay Veronica. Hindi mawawala ng ganoon lang ang sakit na idinulot nito sa kanya. Hindi niya ito kayang patawarin.
But seeing her cry is another thing. And what he did is the worst crime a man can commit.
“If it could have been me, would you react like that?” Tila nauulinigan niya sa tenga ang tanong na iyon ni Bianca sa huling pag-uusap nila. Hindi siya nakasagot.
“If you had called out Veronica’s name while we are having sex, would you react like that?” ulit nito.
“Probably.” aniya. But he can never imagine having sex with Bianca.
“Probably not.” anito. “You’re not a good liar, do you know that?”
Hindi na siya kumibo.
ISANG buong linggo siyang iniwasan ni Veronica. Hindi na niya ito nakikita sa umaga at tulog na ito pagdating niya sa gabi. Isang linggong hindi siya makatulog. Isang linggo siyang kinakain ng konsensya niya. Isang linggo siyang walang magawa kundi ang padalhan ito ng bulaklak at pagmasdan ito mula sa labas ng boutique nito. Isang linggo siyang parang wala sa sarili at hindi makapag-isip ng maayos. Gusto niyang kausapin ito. Gusto niyang bumalik ang tawa nito kahit kunwari lang. Gusto niyang makita ulit ang saya sa mga mata nito kagaya noong araw ng kasal nila. Pero hindi niya alam kung papaano. Hanggang ngayon, hindi pa rin niya alam kung ano ang gagawin.
Biyernes ng gabi. Nakaparada na ang kotse ng asawa pagdating niya. Gusto niyang maka-usap ito kahit wala siyang ideya kung ano ang sasabihin. Hindi niya alam kung papaanong hindi maapektuhan sa sakit na nakikita niya sa mga mata nito.
Nang makapasok siya’y nakita niya ang mga bulaklak. Nakalagay ang mga iyon sa vase. Nakahinga siya ng maluwag-luwag dahil hindi nito itinapon ang mga iyon. Natagpuan niya ang sariling nakatayo at nakatitig sa pintuan ng silid nito. Gusto niyang katukin iyon. Ngunit tila may bakal ang mga kamay at di niya magawang itaas. Kung ilang minuto siyang nakatayo sa harap no’n ay hindi niya alam. Nagulat siya nang biglang bumukas iyon.
“AY!” sigaw ni Veronica nang bigla siyang bumangga sa matigas na bultong nakaharang sa kanya. Magkahalong gulat at takot ang dahilan ng sigaw niya. Lalo pa’t sabay silang bumagsak sa sahig. Ngunit nang maamoy niya ang pamilyar na pabangong iyon at marinig niya ang nakakabinging tahip ng dibdib, alam na niya kung sino ang nakabangga. Tila napasong inilayo niya ang sarili dito.
“What were you doing in front of my room!”
Ngunit lukot ang mukha nito’t tila nahihirapang bumangon.
“Earl?” aniyang nilapitan ito at tinulungang maka-upo. “Are you okay? Saan ang masakit?”
“I’m… okay.” anito kahit halatang may masakit sa gawing likod nito.
“Ba’t naman kasi nakaharang ka sa pintuan.” pagtataray niya habang inalalayan itong maka-upo sa sofa. “Sobrang masakit ba?”
Umiling-iling ito.
Saka lang nagawang titigan ni Veronica ang asawa. Isang linggo din niyang tinikis ang sariling huwag silayan ito. Ni sulyap, ipinagkait din niya sa sarili. Ngayong nakita niya ito’y gustung-gusto niya itong yakapin ng mahigpit na mahigpit. Lihim na minasdan niya ang asawa.
Nanlalalim ang mga mata nito’t humumpak ang pisngi. Masyado bang marami ang trabaho nito ngayon? Marami bang problema sa kumpanya?
Kung gaano sila katagal naka-upo, hindi nila alam. Wala silang ibang naririnig kundi ang hininga nila. Maya-maya’y napatayo siya.
“Can we talk?” anitong ikinatigil ng hakbang niya.
“What for?”
“Hindi ko alam.”
“Wala naman tayong dapat pag-usapan.”
Biglang lumagitik ang seradura ng pinto. Nagkatinginan sila ni Earl. Mabilis itong napatayo at iniharang ang katawan nito sa kanya. Nakahawak ang isang kamay nito sa isang vase. Ganoon na lang ang kaba sa dibdib niya. Pareho silang nagulat nang biglang bumukas ang pinto.
“Damn it!” ani Earl nang di maituloy ang paghagis ng vase sa sigaw ng kaharap.
“Kuyaaaaaaaaa!!!”
“Elaiza!” gulat na sambit ni Veronica.
“Can’t you even knock?!”
“It’s okay, Earl.” ani Veronica nang tumaas-baba ang dibdib ng asawa sa galit.
“Sorry, Kuya!” anitong nakabawi na sa pagkabigla. “I forgot to tell you, I still have the key. And I’m about to surprise you guys. SURPRISE!”
Napa-iling si Veronica. How can she forget about Elaiza? How can they pretend they are okay?
0 comments: on "I Meant It When I Said 'I do' - Chapter 6"
Post a Comment