Kanina pa sya naglalakad ng pabalik-balik sa harapan ng unibersidad kung saan pumapasok si Louise. Mykee called him, she seems bothered when they talked, she told him that Louise’s class will end up at six o’clock. Pero mag-a-alas syete na ay hindi pa rin lumalabas ang dalaga. Baka sa likod ng gate ito dumaan. Nagbuga sya ng hangin sa kawalan ng pasensya. No. it can’t be. Maya told him na sa front gate lang ito lumalabas. Ilang segundo lang ay namataan nya na ang hinihintay. May bibit itong file folder at mga libro sa kaliwang kamay. Ang mga kilos nito ay nagmamadali, nag-aalangan tuloy sya kung sasalubungin ito. Bandang huli’y napag-pasyahan nyang sundan nalamang ito hanggang sa tinutuluyan nito. Mahirap na, atleast alam niya kung saan ito nakatira ngayon.
Malayo-layo na rin ang nalalakad nya mula ng makalabas sya ng unibersidad nang maramdaman nyang parang may sumusunod sa kanya. Kakaba–kabang lumingon sya sa likod subalit wala naman syang makita. Binilisan nyang lalo ang paglalakad, parang nagririgodon ang puso nya sa kaba madilim pa man din sa area na iyon ng España. Dyos ko, holdap-in nalang po nila ako huwag lang po akong magahasa. Dasal nya. Isang malakas na pagbagsak ng takip ng basurahan na stainless na kanyang nadaanan ang nagpalingon sa kanya. Parang may naulingan syang gumalaw sa bahaging iyon. Iyon na ang senyales. Mabilis syang kumaripas ng takbo palayo sa takot na maabutan sya ng kung sino man iyon roon, tutal ay isang kanto na lamang at mararating na nya ang bahay nila Mykee.
Shit! Umalingasaw ang amoy ng basurahang natanggalan ng takip, nagdulot din ang takip nito ng ingay nang masagi nya iyon sa pagtatago dahil sa takot na baka makita sya ng dalaga. Pero dahil dito ay lalo pa itong tumakbo. Natakot ko yata. Napakamot sa ulong usal nya.
She was catching her breath when she reached Mykee’s apartment. Dali – dali nyang binuksan ang bag at hinanap mula roon ang susi.
“Louise.” habol ang hiningang tawag nya rito. Gulat na napatingin ang dalaga sa kanya.
“Paano mo nalaman na nandito ako?” takang tanong nito. Huli na ng ma –realize nya. “Ikaw ba ang sumusunod sa akin?” mataray nyang tanong dito. Tumango naman ito. “Walanghiya ka! Papatayin mo ba akong talaga?” galit nya itong hinampas ng librong hawak. Napangiwi ito sa sakit.
“Sorry. Hindi ko naman akalain na matatakutin ka pala.”
“Sino ba naman ang hindi matatakot sa ginagawa mo ha? Para kang holdaper. Akala ko tuloy rapist!” Sa wakas nakapa nya rin ang susing kanina pa nya hinahanap. Inilabas nya iyon at ipinasok sa susian ng kandado. Bumukas iyon, tinanggal nya iyon mula sa pagkakakawit atsaka binuksan ang tarangkahan.
“Louise, I need to talk to you.” Gulat naman syang napalingon sa lalaki. Aba’t ang herodes nakasunod pa pala!
“Pinapasok ba kita? Nakataas ang isang kilay nyang tanong rito.
“Hindi.” Hinawakan sya nito sa braso. Para naman syang napaso sa pagdantay ng kamay nito sa kanya. May kakaibang kilig na pumuno sa puso nya sa simpleng hawak lang nitong iyon.
“K-kung m-may sasabihin ka, sabihin mo na.” She hates it when she stammer infront of him. Nagsimula ng magpawis ang kanyang mga palad at manlamig.
“Kung anuman ang sinabi sayo ni Drew, totoo yun, siguro nga ganun ako kasamang kaibigan to steal away his girlfriend pero si Joyce ang unang lumapit sa akin. At lalaki lang ako Lou, natutukso din –”
“So? Whatever you are saying to me does’nt mean anything anymore. It’s bullshit that you are explaining to me well in fact we have no relationship and –” parang may bikig sa lalamunang hirap nyang sinabing “y -you’re getting m -married to one of my best pal.” hurt is clearly shown in his face. But what the heck! And so what if he is hurting? Nalaman nyang ikakasal na ito nang tumawag ang kaibigan nyang si Yna. At hindi nya alam kung paano nagawang tanggapin ng kalooban nya na ikakasal na ang lalaking minahal nya sa kabila ng lahat. Iyon ang mga oras kung saan ay hinabol sya nito at pilit na pinagpapaliwanagan. Pero sarado na ang mga tainga nya ng oras na iyon kaya hindi nya na ito hinayaan pang magsalita.
“I’m explaining all these things to you because I care of what you think of me.” basa sa tinig nito ang kalungkutan.
“Bakit?” she said sarcastically. “Matagal ko ng alam kung anong klaseng lalaki ka. So why waste your time telling me all that?” Pumihit sya paharap sa pinto isinuot sa seradura ang susi at binuksan.
“Dahil mahal kita. Don’t ask me kung kelan pa? Maybe long before you have written me that letter and gave me a picture.” Sa sinabi nito’y biglang naningkit ang mga mata nya sa naalala. Anger registered in her face. Pumihit syang muli paharap dito.
“Ang kapal talaga ng mukha mo! And what do you think of me? That stupid na hanggang ngayon ay mababaliw sayo after you showed to the whole town how stupid I was for liking you!” nanginginig sya sa galit, oo nga at matagal na iyon, but that left a scar to her heart. Dahil sa ginawa nito noon ay feeling nya ipinamukha sa kanya nito that he will never like her. And that made her feel rejected.
“Nagkakamali ka.” I-iling –iling nitong sabi. “Inagaw nila Drew mula sa akin ang sulat na ibinigay mo. Why would I show them your letter? well in fact it is the one who made me promise to myself that it is you I will marry someday.”
“Matapos nilang basahin ang sulat ay hindi na naibalik sa akin iyon. I even found myself looking inside the trashcans for it. Pero hindi ko na iyon nakita pa. All that is left to me was this envelope and the picture.” anitong inilabas mula sa pitaka ang nakatuping pink na sobre at ang picture nyang nakaipit sa pitaka nito. Nakilala nya ang envelope na ipinakita nito, she still remembers, she sprayed some perfume to it after closing.
“At anong gusto mong gawin ko? Yakapin ka sa tuwa dahil naitago mo yan?” sarkastiko nyang sabi rito. Ang totoo ay parang umaawit ang puso nya sa kaalamang hindi naman pala ito ang nagpaalam sa buong bayan ng tungkol sa nararamdaman nya rito, at ang makitang itinago pala nito ang kanyang larawan at ang envelope na pinaglagyan nya rito.
“Hindi. But I still want to know if you still feel the same for me after four years.”
“I’m sorry Inigo, but it’s way too long ago. The feeling is not the same anymore.” Dahil doon sa sulat sinabi kong gusto kita. Pero habang tumatagal ay nare – realize ko na mahal na pala kita. She finally admitted to herself.
Yumuko ito. At ng muling nag–angat ng mukha ay makikita ang namumuong luha sa mga mata nito. Nagpakawala ito ng malalim ng buntonghininga trying to stop his tears from falling. “I think I’m four years too late.” Basag ang tinig nitong sabi.”Pero walang makakapigil sa aking sabihin kung gaano kita kamahal, mahalin mo man ako o hindi, hindi magbabago ang nararamdaman ko para sa iyo.”
“Don’t make this too hard for yourself Inigo. You’re getting married already. Isa pa kahit sabihin mong mahal mo ako, that does’nt change a thing. – And one more thing I don’t go for engaged men.” Iyon lang at pumasok na sya sa loob. Nanghihina ang mga tuhod na umupo sya sa kalapit na single sofa. Is it true? He loves me? Is’nt it just one of his games? Sumandal sya at mariing ipinikit ang mga mata. Kung ganito pala ang mangyayari sana ay hindi na sya nagsulat noon, sana ay nakinig nalang sya kay Yna, sana ay hindi nalang sya gumanti siguro ngayon kung hindi nya ginawa ang lahat ng iyon ay hindi sana sya nasasaktan ng ganito. Sana.
“Oy, ang aga mo yatang umuwi?” tanong ni Hans na napatingin sa bote ng Black Label na syang tinutungga-tungga nito. “Anak ng tokwa Inigo! Regalo sa akin ni Mykee yan bakit ininom mo!” galit nitong inagaw ang bote. Halos maubos na ang laman niyon.
“Ows? Hang shwet namhan.” anitong ngingiti-ngiti. Inagaw nitong muli ang bote kay Hans.
“Ano ba Inigo! Para kang bata!” saway nito sa kanya. But he does’nt care anymore what people say to him. Sa mga oras na ito isa lang ang nais nyang mangyari, magpakalunod sa alak.
“Join ka namhan! What are friench fries for?” aniyang humalakhak. Iiling-iling namang umupo sa katapat na silya si Hans. Umiikot na ang buong paligid nya, ipinikit nya ang mga mata pero lalo lang syang nahilo. Pilit nya itong muling idinilat.
“Shit ka naman pare eh! Ano sasabihin ko kay Mykee kapag hinanap nya yan?” tanong nito sa kanyang nakatingin sa boteng nakalapag sa sofa.
“Shimpleh shabihin mo inehnom ko.” He said and laugh. “’Whag kang mag-halala pahre fafalithan ko yan, gushtoh moh blueh lebel pah eh.” aniyang tumayo at susuray – suray na nagtungo sa banyo. Paglabas nya ay agad nyang tinungong muli ang bar ng kaibigan. Pakiramdam nya ay kulang pa ang naiinom.
“Hep!” awat ni Hans sa kanya na inagaw ang kinuhang bote. “Tama na! Mauubos stock ko sayo nyan eh.” muli nitong ibinalik ang kinuha nya.
“Shhh…” aniyang inilagay ang hintuturo sa bibig na sumesenyas na tumahimik ito. “’Whag kang mahingay.” tumahimik naman si Hans at nakinig. Dahan-dahan nyang kinuha mula sa kamay nito ang boteng kanina lang ay inagaw mula sa kamay nya. “Bhaka marehneg kah nela.” aniya atsaka tumawa ng malakas.
“Baliw!” anitong binatukan sya. “Tumigil ka nga dyan! Do you think this will solve your problem?” anitong pinasadahan sya ng tingin. “Look at you! Mukha kang basura sa itsura mo.” Tinignan nito ang sarili nya. Lukot – lukot ang suot nyang t–shirt, basa ng pawis ang bandang dibdib, marumi ang pantalon na nagkanda-lukot – lukot na rin. Tumayo sya at inayos ang suot at saka nagpagpag.
“Maayush naman ah.” Sa paghakbang nya para umikot para patunayan na okey lang sya ay na – out balance sya. Napa-upo sya sa sahig.
“O!” nahawakan sya ni Hans. “Tama na nga yan!” anitong inalalayan syang maupo sa sofa.
“Okey lang akoh.”
Matinding sakit ng ulo ang gumising sa kanya, pati ang likod nya ay masakit. Uminom nga pala sya kagabi at naalala nyang lasing na lasing sya. Kumirot muli ang kanyang sentido ng maalala kung bakit sya nagpakalasing. Dahan-dahan syang umupo nakayukong hawak ang kanyang ulo. What will I do now? She never believed me. Damn!
“Buti naman gising ka na. How’s your head?” nakangiting tanong ni Hans. Sinulyapan nya ito.
“Parang pinupok-pok.”
“Kung di ka ba naman kasi baliw.” anitong umiling-iling pa. “So, What are your plans now?” Tinignan nya lang ito. Isang desisyon ang pumasok sa isip nya ng mga oras na ito.
“Kumain ka na ba?” kasalukuyang naglilinis ng kukong tanong ni Mykee kay Louise na ni hindi man lamang ito tinapunan ng tingin.
“Busog pa ko.” matamlay nyang sagot. Pabagsak na umupo sa sofa. Doon sya nito tinignan.
“Wala ka nanaman sa sarili.” anitong inihinto panandalian ang pagkutkot sa paa. Napansin nito ang panandaliang pagkatulala nya.”Kasi kung umamin ka na eh di sana’y masaya ka na ngayon.” Walang emosyon nya itong tinignan, nagpakawala sya ng malalim na buntong hininga. Matapos kasi niyang I-kwento rito ang lahat ng napag-usapan nila ni Inigo ay katakot-takot na paninisi sa kanya ang napala nya rito. Bakit daw hindi pa niya inamin kung ano ang talagang nararamdaman gayung mahal din daw pala nya ito at kung anu-ano pa. Hay… Sinulyapan niya ang kaibigang patuloy ang paglilinis ng kuko.
“Siya nga pala. Lumabas kami kanina ni Hans.” anitong tinapunan sya ng tingin. “Umuwi na sa San Isidro si Inigo balak na yata talagang ituloy ang kasal dun sa friendship mong may topak.” Itinuon muli nito ang atensyon sa ginagawa. Marahas syang napalingon dito.
“K-kasal?”
“Uhuh..” sang-ayon nito. “Bakit? Nagulat ka noh?” anitong pinukol sya ng nag-oobserbang tingin. “Ano na ang gagawin mo ngayon?”
“W-wala. Bakit naman ako magugulat? Alam na alam ko naman na gagawin at gagawin nya pa rin iyon kahit na aminin ko sa kanya ang nararamdaman ko.” Parang pinipiga ang puso nya sa nalaman, lahat na yata ng naranasan nyang sakit ay wala kumpara sa nararamdaman nya ngayon. Parang nagsikip bigla ang kanyang dibdib. Bakit ba ganito? Para akong sinasaksak. Kasalanan ko bang lahat ng nangyayari? Hindi nya namamalayang tumutulo na pala ang mga luha nya kung hindi pa lumapit sa kanya si Mykee.
“Friend, huwag ka nang mahiya sa akin. Alam na alam ko naman na mahal mo sya at nasasaktan ka. Huwag mong sarilinin ang nararamdaman mo dahil kapag sinarili mo iyan sasabog ka nalang.” anitong pinunasan ng palad nito ang pisngi nya at hinagod-hagod ang likod nya. Lalo namang lumakas ang pag-iyak nya. “Hush… Hans said that the wedding is only a week to go.”
Napatingin sya rito. One week to go? Malapit na pala. “Wala ka bang plano.” Tanong nito nang hindi sya kumibo. Plano? Anong plano? Kunot-noo syang tumingin sya dito.
“Plan? What plan?” aniyang isinatinig ang nasa isip.
“Hello?” anitong kumatok pa sa noo nya. “Mahal mo sya di ba?” tumango sya. “Ayaw mo syang makasal sa iba.” Sunod-sunod ang tangong ginawa nya. “Eh bakit kaya hindi mo pigilan ang kasal?” tanong nito. Hindi sya nakakibo. May punto ito, mahal nga niya si Inigo at ang makitang ikasal ito sa iba ang kahuli-hulihang gugustuhin nyang mangyari. Pero ako? Pipigilin ang kasal? Paano? Naglaro sa imahinasyon nya ang eksenang karaniwang napapanood nya sa telebisyon.
“Itigil nyo ang kasal!” sigaw nya. Nasa gitna sya ng aisle at buong tapang na sumugod sa altar kung saan naroroon si Inigo at si Maya. Napangiwi sya sa na-imagine. Nakakahiya. Yuck! Never kong gagawin iyon! Ang cheap! Hopeless syang nagpakawala ng buntonghininga.
“Anong gagawin ko?”
Mula ng dumating sya ng San Isidro ay hindi na sya nakatulog lalo na at alam na alam nyang nalalapit na ang takda nyang pagpapakamatay. Ang pagpapakasal kay Maya. Marahas syang napabuntonghininga, gustuhin man nyang magalit dito ay hindi nya magawa alam rin naman kasi nya ang ginawang pagkakamali. But how about my dream? Mananatili nalamang bang dream si Louise? God help me!
“Inigo, Maya’s here.” Pagbibigay alam ni Libya. Ano naman kaya ang kailangan sa akin nito? Hindi pa ba sapat ang preparation ng wedding para pati ako ay gambalain pa nya? He hesitately stood up. “Nandun sya naghihintay sa lanai.” Tinungo nya ang sinabi nito, at doon nakita nya ang dalaga na naka-upo sa isang bench roon. Nakaladlad ang kulot nitong buhok na bumagay naman rito. Naka-suot ito ng sleeveless khaki v-neck blouse, pinarisan nya ito ng pedal-pusher na jeans at khaki din na converse sneakers. Pinakatitigan muna nya ang dalaga bago nya ito lapitan. Maganda rin naman ito kahit morena ika nga nila ‘black beauty’ pero ewan ba nya kung bakit wala itong appeal sa kanya. Marahil dahil mapuputing babae ang type nya. He let out a sigh then he walked towards her.
Salubong ang mga kilay nya. “What do you want?” he said in an unfriendly tone. Lumingon ito sa kanya, nakita nya ang ginawa muna nitong paghugot ng hininga bago nagsalita.
“I need your help.” Matamlay nitong sabi. Lalong nagsalubong ang mga kilay nya sa narinig. Tama ba ang nababasa nya dito? Sadness was written all over her face.
“Wow! Tama ba ang naririnig ko? You are needing my help?” he said sarcastically. Nagyuko ito ng ulo. “Bakit? Ano pa ba ang kulang sa kasal? Tell me.” Naglakad sya patungo sa harap nito. Muli sya nitong tinignan.
“I-it’s not what y-you t-think?” she stammered. Nagpakawala ito ng marahas na hininga. “K-kung ayaw mong makasal sa akin – lalo na ako!”
“I don’t understand. After what you did ngayon ay sasabihin mo sa akin na ayaw sa aking makasal?” naisuklay nya ang isang kamay sa kanyang buhok.
“If you would help me not get married to you, I will also do you a big favor.” She stood up and walked closer to him.
0 comments: on "I Love You Long Before – Chapter 8"
Post a Comment